KLISCOPE

De KLISCOPE wil dit allemaal worden. Maar het wil niet alleen maar een ruimte zijn, niet alleen maar een lege ruimte die gevuld moet worden, integendeel, zijn respectieve ruimtelijkheid oriënteert hem, geeft hem zijn eigen tijdelijkheid. De KLISCOPE is een verdeelde ruimte, er lopen zijden draden doorheen, waaraan de subjecten die erin handelen misschien alleen boven de afgrond hangen, maar samen vormen ze een zijden structuur. In deze structuur verbinden de draden niet alleen de verschillende groepen en hun projecten, maar reiken ze ook door de tijd heen in de gelukkige momenten. De plek zelf is bedoeld als een microscoop die de grote en toekomstige dingen in het heden klein wil voelen. Door te goed naar het individu te kijken, breidt dit zich achter zijn rug uit tot het geheel, het zijden weefsel geeft, als het goed bekeken wordt, een hint van dingen die komen gaan of geeft een richtinggevende impuls. Een veelheid aan zelf in te richten gebieden, scopes, voor de skopós, de verkenner, de waarnemer, haar blikveld, haar doel, haar doel.